پس از شکست تلخ سرخ‌پوشان برابر خیبر خرم‌آباد، موج انتقادها به مدیریت باشگاه پرسپولیس به اوج رسید. این فشارها در نهایت منجر به پایان دوران حضور رضا درویش در رأس مدیریت باشگاه شد؛ مدیری که با لقب «پرزِ پرسپولیس» وارد شد، اما با دستانی خالی و چهره‌ای نه‌چندان محبوب، تیم را ترک کرد.
درویش در دی‌ماه ۱۴۰۰ با حکم وزارت ورزش روی صندلی مدیرعاملی پرسپولیس نشست. ظاهرش آرام و تصمیم‌هایش جاه‌طلبانه بود. وعده‌هایی مانند ثبات مالی، جذب ستاره‌ها و بازگشت روزهای پرافتخار، خیلی زود فضای هواداری را امیدوار کرد.
پایان مسیر رضا درویش در سمت مدیر عاملی باشگاه پرسپولیس
اما هرچه زمان گذشت، فاصله بین قول‌ها و عملکرد بیشتر شد. مشکلات مالی، تنش‌های مدیریتی و تصمیم‌های عجیب در نقل‌وانتقالات، باعث شد دوران او یکی از پرحاشیه‌ترین فصل‌های تاریخ پرسپولیس لقب بگیرد.
تابستان ۱۴۰۱، شاید درخشان‌ترین مقطع مدیریت درویش بود. او با جذب چهره‌هایی مثل علیرضا بیرانوند، مرتضی پورعلی‌گنجی، گئورگی گولسیانی، یورگن لوکادیا و شیخ دیاباته، تیمی ساخت که هواداران را به یاد پرسپولیس طلایی می‌انداخت.
ثمره این سرمایه‌گذاری، قهرمانی در سه جام مهم (لیگ برتر، جام حذفی و سوپرجام) در فصل بیست‌ودوم بود. درویش به اوج محبوبیت رسید و رسانه‌ها او را با «فلورنتینو پرز» مقایسه کردند؛ البته فقط برای مدت کوتاهی.
شروع فصل جدید اما خلاف انتظار پیش رفت. مشکلات مالی، عملکرد ضعیف تیم و باخت‌های پیاپی، انتقادات را به اوج رساند. شکست مقابل تیمی دسته‌اولی مثل خیبر، تیر خلاص بود. دیگر حتی لقب «پرز» هم نتوانست جایگاهش را حفظ کند.
هواداران خشمگین، سکوها را به صحنه اعتراض تبدیل کردند و در نهایت، درویش مجبور به کناره‌گیری شد؛ پایانی که مدت‌ها زمزمه‌اش شنیده می‌شد.
خروج رضا درویش از پرسپولیس، آغاز فصل تازه‌ای برای این باشگاه است. مدیری که روزی با شعار ثبات آمد، حالا با یک تیم در بحران خداحافظی می‌کند. باید دید نفر بعدی چه راهی برای بازگرداندن آرامش به پرسپولیس در پیش می‌گیرد.